Bir Kader Mahkumunun Kaçış Hikayesi
Kaç yıl yattığını unutmuştu. Kaç yaşında içeri düştüğünü de. Neredeyse hangi suçtan hüküm giydiğini de. Ona ceza veren hâkimin yüzünü, mahkeme salonunu, mahkemenin nerede olduğunu bile… İşin garibi gerçekten suçlu olup olmadığını da unutmuştu. Suç mu işlemişti yoksa bir suç üzerine mi yıkılmıştı anımsayamıyordu.
Bunca yıl yattıktan sonra artık ne önemi vardı bunların? Belki de hatırlamaması, bazı şeylerin puslu olması daha iyiydi. Ya gerçekten masum olduğunu ayan beyan her gün hatırlasaydı. Bunca yıl çekilebilir miydi? Akıl ve ruh sağlığı yerinde kalabilir miydi? İnsanı en çok öldüren haklı olduğu halde haksız muamelesi görmek değil midir? Unutmak nimeti… Evet, gerçekten büyük nimetti.
Bu hikayeyi okumak için leylek hikayesi isimli kitabımı satın alabilirsiniz.
Ahmet Fevzi KİBAR
TEŞEKKÜR: Bu hikayemi, özenle inceleyip yorum, eleştiri ve değerlendirmeleri ile hikayeme tat ve kalite katan Kıymetli öğrencim MUSTAFA DÜNDAR’ a çok teşekkür ederim…
Akademisyen, Hukuki Danışman ve Yazar
Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi mezunu, Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Özel Hukuk yüksek lisans mezunu ve İstanbul Üniversitesi Özel Hukuk doktora eğitimi (devam ediyor). Kişiler, Aile, Eşya, Miras, Borçlar, Gayrimenkul, Fikri Mülkiyet ve Ürün Sorumluluğu Hukuku alanlarında çalışma yapmaktadır. Ayrıca hikâye, deneme ve eleştiri yazarlığı da yapmaktadır. Evli ve baba.
Tebrik ederim hocam, hikayeyi okumaya başladığımızdan itibaren insanı düşünmeye sevk eden birçok cümle ve tasvirin varlığına şahit oluyoruz. Özellikle yolun iki tarafa ayrılması, ortasının bulunmaması ve toyluk ile yaş alınan yıllarda yapılan yol seçimlerinin hayatının akışını belirleyecek olaylara etki etmesi, hayat denilen ve sonu belli olmayan bu yolda sana yoldaşlık edecek insanların ne kadar büyük bir öneme sahip olduğunu “Bir Kader Mahkumunun Kaçış Hikayesi”ni okuduğumuzda bir kez daha net bir şekilde hatırlıyoruz .🙂
Bu güzel ve değerli yorumunuz için çok teşekkürler Büşra Hanım, başka hikayelerde buluşmak dileğiyle…
İyi günler, yazınızı çok güzel buldum. Bu hikayenin ben de uyandırdığı şu: zaman, elimizdeki en kıymetli hazinedir. Bunun kıymetine çok geç olmadan varmalıyız. Çünkü hiçbir şey için geç değildir. Yaşadığımız kötü bir olayı bile hayatımıza mal etmemeliyiz. Herşey bize bir şeyler öğretir. Tıpkı, kalemin ucu açtığımızda sivrildiği gibi. Biz de zamanı en verimli şekilde değerlendirmeliyiz. Tabi bu benim anladıklarımdan acemi bkr yorum.Belki de daha da fazlası var. Çalışmalarınızın devamlığını, ve başarılar dilerim.
Bu güzel yorumunuz için teşekkür ederim Ömer Bey, nice yazılarda buluşabilmek dileğiyle…